Sonbahar bana hep hüznü çağrıştırıyor.. Havaların serinlemesi, yemyeşil ağaçların yapraklarının sarıya, bordoya dönüp tutundukları dalları terketmeleri, yağmurlu, bulutlu, puslu havalarda herzaman biraz buruk oluyorum.. Yağmurlu havaları sevmediğim gibi hayatımın en büyük üzüntüsünü böyle bir havada yaşadım.. Hayatımda en önemli yere sahip olan canım babamı böyle yağmurlu, puslu bir sonbahar günü kaybettim... Yerine hiçbirşeyi koyamayacağım, acısı her zaman içimde olan bir kayıp... Canım babam seni çok seviyorum...

Havaların serinlemesi demek kazaklara, hırkalara, berelere ve atkılara ihtiyacımız olmaya başlayacak demek.. Benim her zaman üşüyen kızım hırkalarını giymeye başladı bile.. Ben de bugün örgü sezonunun açılışını yapayım dedim.. Geçen yıl annemle beraber aldığımız yünlerle kızıma hırka başladım... hanımefendi bana model de anlatıyor.. Yakası şöyle olsun, kolları böyle olsun diye... Klasik ergen diyorum ben ona, hatta bazen atarlı ergen oluyor... Yine de Allah her zaman şükrediyorum bana böyle güzel evlatlar verdiği için... Kızımın hırkası bitince sırada oğluma hırka sözüm var... Bakalım ne zamana bitecekler...

Örgü örmek psikologların da kabul ettiği bir terapi yöntemi.. Ben de ipimi, şişimi elime alıp örgüye başladığım zaman sanki dünya ile bağlantımı kesiyorum, kendimle başbaşa kalıyorum... Size de tavsiyem bu yağmurlu sonbahar gününde güzel bir çay demleyip örgüye başlayın.. Günde yarım saat bile örgü örmek zihninizi rahatlatmaya yetiyor..